Izmjenama i dopunama Zakona o održavanju stambenih zgrada, neophodno je propisati obavezu obezbjeđenja nesmetanog pristupa, kretanja, boravka i rada lica smanjene pokretljivosti i lica sa invaliditetom, od strane države, odnosno lokalne samouprave jer trenutni propisi krše osnovno ljudsko pravo osobama s invaliditetom – pravo na pristupačan stan. Udruženje mladih sa hendikepom Crne Gore zbog toga je uputilo Inicijativu za izmjenu Zakona o održavanju stambenih zgrada Ministarstvu ekologije, prostornog planiranja i urbanizma, imajući u vidu da trenutno zakonsko rješenje ne predviđa pokrivanje troškova od strane lokalne samouprave, odnosno države za izvođenje radova na stambenim zgradama, koji se odnose na pristupačnost objekata u kojima žive osobe s invaliditetom.
Važeće rješenje, naime, predviđa da za izvođenje radova na stambenoj zgradi kojima se obezbjeđuje nesmetan pristup, kretanje, boravak i rad lica smanjene pokretljivosti i lica sa invaliditetom nije potrebna saglasnost etažnih vlasnika, što je jako značajno, međutim, nije dovoljno kao garancija. Dakle, ovakvo rješenje je od izuzetnog značaja za osobe s invaliditetom jer se pitanje pristupačnosti izuzima iz obavezne saglasnosti Skupštine etažnih vlasnika, ali je navedeno rješenje nepotpuno, pa se mora dodatno unaprijediti na način da se lokalna samouprava u kojoj OSI ima boravak obaveže na pokrivanje troškova ovih radova jer to ne smije biti teret samih osoba s invaliditetom i njihovih porodica. Podsjećamo da je pristupačnost i načelo i pravo, i kao takvo mora biti dužnost koja prethodi bilo kom zahtjevu osoba s invaliditetom ili članova njihovih porodica. U suprotnom, osobama s invaliditetom se nameću dodatni troškovi koje nemaju drugi građani, a što je suprotno Konvenciji UN o pravima osoba s invaliditetom, koju je Crna Gora ratifikovala 2009.
Ovo je veoma važno regulisati jer osobe s invaliditetom su na taj način izložene diskriminaciji i isključenosti iz društvene zajednice, a mnoge od njih nijesu u mogućnosti izdvojiti sopstvena sredstva kako bi prilagodile prilaz, ulaz i kretanje u okviru stambene zgrade ili jedinice.
Na taj način bi se obezbjedili uslovi za pristojan i dostojanstven život, odnosno pristupačan stan osoba s invaliditetom. Troškovi prilagođavanja stambenih objekata za pojedince i fizička lica su veoma visoki, čak i u situacijama kada postoji potreba za radovima manjeg obima, što često i nije slučaj jer prilagođavanje u našim uslovima obično podrazumijeva uključivanje više elemenata pristupačnosti (na primjer, potreba da se u istoj zgradi postavi odgovarajuća rampa i lift). Dodatno, poseban problem predstavljaju objekti stanovanja koji nijesu u vlasništvu samih osoba s invaliditetom, već su iznajmljeni, a osobe s invaliditetom, ili njihove porodice su bez mogućnosti da imaju dodatne troškove života ili navedeno pitanje ne mogu riješiti zbog važeće regulative, odnosno potrebe saglasnosti vlasnika stana, a što se definiše ugovorom između zakupca i zakupodavca. Navedeno pitanje s aspekta vlasnika stana može biti logično, međutim, kada se uzme u obzir analiza cijele stambene politike prema osobama s invaliditetom, onda se mora zaključiti da je ona neadekvatna.
Najveći problem za osobe s invaliditetom predstavlja činjenica da i kada žive u vlastitim stanovima isti često nijesu izgrađeni u skladu s Pravilnikom o bližim uslovima i načinu prilagođavanja objekata za pristup i kretanje lica smanjene pokretljivosti i lica sa invaliditetom. Kad to kažemo mislimo i na često nepostojanje najosnovnijih elemenata pristupačnosti za savladavanje visinskih razlika (rampa, stepenište, lift, koso-podizna sklopiva platforma, vertikalno-podizna platforma), dok su elementi pristupačnosti samostalnog života u praksi još uvijek nepojmljivi.
Crna Gora je ratifikovala UN Konvenciju o pravima osoba sa invaliditetom, pa tako u kontekstu prava na stanovanje treba podsjetiti i na Opšti komentar Komiteta UN br. 5, (Samostalni život i uključenost u zajednicu), kojim se država potpisnica obavezuje da bez odlaganja eliminiše diskriminaciju protiv osoba s invaliditetom, kako pojedinaca, tako i grupa, i da im garantuje jednako pravo na samostalni život i učešće u zajednici. Ovim se od države zahtijeva da opozove ili reformiše politike, zakone i prakse koje osobama s invaliditetom onemogućavaju, na primjer, da odaberu sopstveno mjesto boravka, ili im uskraćuju raspoloživost priuštivog i pristupačnog prostora za stanovanje, iznajmljivanje smještaja ili korišćenje opštih glavnih servisa, tj. infrastrukture neophodne za njihovu samostalnost. Država je, takođe, u obavezi da preduzme sve odgovarajuće korake kako bi osigurala obezbjeđivanje razumnih adaptacija.
Nadalje, Komitet u pomenutom Komentaru navodi da pravo na samostalan život i uključenost u zajednicu treba posmatrati kao pravo na slobodu izbora i kontrole, zajedno s poštovanjem urođenog dostojanstva i lične autonomije. Ovo podrazumijeva i obavezu države da omogući pristup bezbjednom i odgovarajućem stanovanju, individualnim uslugama i objektima i uslugama u zajednici. Ovo znači da programi za podšku samostalnom životu u zajednici moraju da obuhvate troškove uzrokovane invaliditetom, odnosno okolinskim preprekama s kojima se suočavaju OSI. Zgrade i prostori koji su otvoreni za javnost moraju biti osmišljeni tako da ispune zahtjeve svih osoba s invaliditetom.
Pristupačnost prostora za stanovanje u kome borave osobe s invaliditetom, koje žive same ili s porodicom, mora biti obezbijeđena u adekvatnom broju, u svim djelovima zajednice kako bi se osobama s invaliditetom pružilo pravo i mogućnost izbora. U tom smislu, neophodno je projektovati stambene objekte bez barijera, kao i renovirati postojeće stambene objekte tako da u njima više nema barijera. Stanovanje mora da bude priuštivo osobama s invaliditetom, ali na način da to ne bude uslovljeno zahtjevima koji smanjuju njihovu autonomiju i nezavisnost, navodi se u Komentaru.
Crna Gora kao potpisnica Konvencije je u obavezi da promoviše, olakšava i pruža odgovarajuće legislativne, administrativne, budžetske, pravosudne, programske, promotivne i druge mjere u cilju postizanja punog ostvarivanja prava na samostalni život i uključenost u zajednicu. Ovo podrazumijeva i preduzimanje mjera za ukidanje svih praktičnih prepreka za puno ostvarivanje ovog prava, kao što su nepristupačno stanovanje, ograničen pristup servisima podrške, nepristupačni objekti, dobra i usluge za život u zajednici.
Prava navedena u članu 19 Konvencije povezana su s obavezama države koje se odnose na pristupačnost zato što je opšta pristupačnost cijelog izgrađenog okruženja, prevoza, informacija, komunikacija i infrastrukture i usluga otvorenih za javnost u zajednici preduslov za samostalni život. Time se zahtijeva prepoznavanje i uklanjanje barijera u objektima koji su otvoreni za javnost putem revizije propisa o građevinskoj kontroli i urbanističkom planiranju, uključivanjem standarda univerzalnog dizajna u razne sektore, kao i utvrđivanjem standarda pristupačnosti stanovanja.
Važeće zakonsko rješenje propisano Zakonom o planiranju prostora i izgradnji objekata, koje se odnosi na stambene objekte, takođe, treba pretrpjeti izmjene na način što će se precizirati obaveza da stambeni i stambeno-poslovni objekti sa deset i više stanova moraju sadržati najmanje jednu stambenu jedinicu na svakih 10 stanova izgrađenu na način kojim se obezbjeđuju uslovi za nesmetan pristup, kretanje, boravak i rad lica smanjene pokretljivosti i lica sa invaliditetom, jer trenutno definisani način koji predviđa „jednostavno prilagođavanje objekta, najmanje jedne stambene jedinice na svakih deset stanova“ je doveo do prakse u kojoj se nešto može, ali i ne mora izvoditi u toku planiranja i gradnje već naknadno.
Sve navedeno doprinijelo bi da OSI manje budu izložene trošku a i riziku da njihova bezbjednost bude ugrožena jer je to sada, nažalost naša svakodnevnica. Samo u protekloj i ovoj godini imali smo brojna obraćanja OSI i članova njihovih porodica, iz raznih krajeva Crne Gore, koje žive u nepristupačnim i nehumanim uslovima za život, a mnoge od njih skoro nikada, ili rijetko i izađu iz svog stana zbog zavisnosti od drugih, u takvim uslovima života. Mnogi od njih u takvim uslovima trpe nasilje, društveno su neaktivni, zavise od materijalnih davanja, a to sve i kratkoročno i dugoročno više košta državu i društvo od pristupačnosti i dostojanstva za svakog pojedinca. O tome država mora da razmišlja i da vlasti prekinu s frazama „senzibiliteta, humanosti, pomoći“ već da planiraju i primjenjuju ulaganja koja će dovesti do napretka jer društvo ne može napredovati s velikim brojem diskriminisanih i obespravljenih pojedinaca.
Država treba da ove probleme riješi sistemski, da prava osoba s invaliditetom ne budu ugrožena, i da privremeni načini obezbjeđivanja pristupačnosti stambenih zgrada (često rješavani pojedinačnim apelima i donacijama) budu zamijenjeni s trajnim, dugoročnim rješenjima i ulaganjima države.